Titel

De put dempen als het kalf verdronken is, luidt het bekende Nederlandse gezegde dat eerdaags van toepassing kan zijn op de politiek riskante Frans-Duitse houding jegens Irak.

Het is onvergeeflijk dat deze twee landen, die politiek (lees militair) voor een dubbeltje op de eerste rij willen zitten, de unaniem tot stand gekomen 5^e VN resolutie in 12 jaar inzake nucleaire, chemische en biologische ontwapening van Irak ter zijde schuiven voor een of ander vaag vredesplan en dat zij Navo-partner Turkije militaire steun weigeren.

Door deze houding ondermijnen deze twee landen de geloofwaardigheid en daarmee het voortbestaan van de VN, de NAVO en de EU en geven zij dictator Saddam Hoessein onnodig veel tijd om een alles ontziend inferno voor te bereiden.

De politiek en de media lijken echter -ondanks een notitie van de VNG met als titel “Gemeenten en asielbeleid: een koorddans zonder vangnet”- geen aandacht te hebben voor de veel grotere problematiek rondom de “onverwijderbaren”, die door de gemeenten op straat gezet dienen te worden, met alle problemen rondom openbare orde en volksgezondheid als gevolg.

En dat allemaal om aandeelhouders tevreden te houden, overnames te kunnen financieren en managers beter te kunnen belonen.

Het was dan ook veel beter en verstandiger geweest als de Koningin een privé-detective in de arm had genomen om het volledig begrijpelijke onderzoek te laten plaatsvinden. Want nu is er onterecht gemeenschapsgeld gebruikt en moeten (ex)ministers zich verantwoorden voor een niet noemenswaardig onderzoek.

Bovendien, laten we niet vergeten dat de koude oorlog nog maar net ten einde was. Nadat in juni 1989 de eerste Poolse president werd gekozen, in oktober 1989 de Hongaarse grenzen werden opengesteld en in november 1989 de Berlijnse muur viel, stortte de ene na de andere communistische regimes in Oost-Europa ineen.

Kortom, als in 1991 de VN-lidstaten onder aanvoering van George Bush sr. Bagdad waren binnengetrokken dan had dit zeker het einde ingeluid van de VN en dan zou de staatsgreep in augustus 1991 in de voormalige Sovjet Unie ongetwijfeld succesvol zijn geweest en dan waren de door Gorbatsjov ingezette defensiebezuinigingen zeker weer teruggedraaid door d e conservatieve politici met als gevolg een heropleving van de koude oorlog.

Mijn hoop is dan ook gevestigd op een nieuwe informatieronde waarbij net als in 1964 binnen één week een vierpartijen kabinet wordt samengesteld. Waarbij mijn voorkeur uitgaat naar een zakenkabinet met daarin de CDA, VVD, LPF en D’66.

Moet er echt zoveel worden bezuinigd? Als econoom weet ik hierop niet een-twee-drie het antwoord en daarom ben ik het antwoord hoger op gaan zoeken. Om exact te zijn, ik heb mijn licht opgestoken bij Arjo Klamer, Hoogleraar Culturele Economie aan de Erasmus Universiteit te Rotterdam.

Ik vond in een van zijn brieven het antwoord. In zijn brief “De uitdaging voor Balkenende”, 1 augustus 2002, gaf hij Jan Peter Balkende een zevental adviezen. Hieronder de belangrijkste:
A: Neem het niet al te serieus met de bezuinigingen. Neem de verantwoordelijkheid die een overheid moet nemen wanneer het economisch wat minder gaat, en wees royaler met de uitgaven in de begin periode en pas de bezuinigingen eerst toe in 2004 en 2005 wanneer de economie weer wat aangetrokken zal zijn.
B: Werk aan een voorstel om een limiet in te voeren voor d e aftrek van de hypotheekrente, en denk verder aan maatregelen om exorbitante inkomens tegen te gaan, zoals een progressievere belasting. Stel de tweedeling dus aan de orde.
C: En besef dat mensen vooral hunkeren naar een duidelijk sociaal gezicht van uw kabinet.

Het is echt belachelijk dat Karel Appel, in augustus 2002, 6% btw moest betalen bij de invoer van zijn eigen kunstwerken.

Want dit betekent dat niet alleen kunstenaars als Karel Appel maar ook schrijvers, architecten, muzikanten, filmmakers, dj, etc elke keer dat zij Nederland binnenkomen btw moeten betalen over hun eigen intellectuele eigendommen.

Overigens vraag ik mij af hoe de douane de veelal digitaal opgeslagen werken onderschept en waardeert. Bij Cees Nooteboom zullen zij eerst zijn boek moeten lezen en bij dj Tiësto zijn muziek moeten afluisteren alvorens zij de immateriële waarde van deze werken kunnen vaststellen.

Kortom, dit is schier onmogelijk. Alleen moeten de officiële instanties er nog van doordrongen raken dat op intellectueel eigendom, in een vrije samenleving, geen belasting past.

Met deze voorgeschiedenis is het dan ook een ondankbare taak voor de LPF of de D66 om als derde partij op de bagagedrager van de CDA-VVD tandem plaats te moeten nemen omdat de inspraak en de kans op succes minimaal is.

Een partij op zowel de voor als achter bagagedrager kan echter nog enige soelaas bieden. Het aandeel van de CDA-VVD zal hierdoor namelijk verwateren waardoor de inspraak van de twee kleine partijen wordt verhoogd en de kans op succes zal worden vergroot omdat een vierpartijencoalitie simpelweg over meer zetels beschikt.

Ik begrijp goed dat het Nederlandse Ministerie van Volksgezondheid– in tegenstelling tot Belgie – niet kiest voor massale inentingen en verspreiding van medicijnen tegen de vogelpest. Omdat deze medicaties vaak grote bijwerkingen hebben en omdat ze slechts 70-90% effectief zijn bij jonge gezonde mensen en slechts 30-40% afdoende bescherming geven bij oudere mensen (Centers for Disease Control and Prevention, Atlanta). 

Toch valt er veel te zeggen voor het Belgische standpunt dat zij het voorkomen van een nieuw dier-mens virus belangrijk vinden dan de belangen van individuele burgers.

De vorming van een nieuw virus die door dieren op mensen wordt overgedragen kan pandemische vormen aannemen zoals de Spaanse Griep (1918), de Singaporegriep (1957), de Hongkonggriep (1968) en SARS nu.

Ik hoop dan ook dat de Nederlandse overheid een ieder die in contact is geweest met de vogelziekte en/of in desbetreffende regio’s woont of werkt goed blijft monitoren. Want de dood van een dierenarts uit Rosmalen toont aan dat het virus zich al succesvol heeft vermengd met mensen.

Het getuigt dan ook van een Calimero-syndroom dat de Benelux-landen in een gezamenlijke brief aan de voorzitter van de Europese Conventie, die de nieuwe Europese grondwet voorbereidt, het volgende hebben geschreven:“Inhoudelijk kunnen we deze voorstellen, die het Europese communautaire project en het fundamentele evenwicht tussen de instellingen en lidstaten aantasten, niet accepteren.”

In vrijheid van meningsuiting
(Financieel Dagblad; 08-05-2003)

Het is afgelopen. Een jaar geleden werd Pim Fortuyn vermoord en begon ik aan het mediakunstwerk “in vrijheid van meningsuiting” door wekelijks een ingezonden kunstwerk (brief) te versturen aan alle landelijke kranten, opiniebladen en parlementariërs. Met als resultaat dat mijn 52 kunstwerken tot op heden tenminste 92 keer zijn gepubliceerd met een totale oplage van zo’n 16.000.000. Dit mediakunstwerk is mijn belangrijkste kunstwerk tot nu toe en ik draag het op aan Pim Fortuyn.

Het mediakunstwerk

Een maand nadat ik in Off_Corso mijn kunstproject “The Dutch Dream” had afgetrapt werd Pim Fortuyn tot mijn grote ontsteltenis vermoord. Ik was geen grote fan van Pim Fortuyn, desalniettemin was ik geschokt door het feit dat iemand vanwege zijn mening werd vermoord. Dit is dan ook de reden dat ik daags na de moord besloot om het kunstproject “The Dutch Dream” te onderbreken om zo als kunstenaar mijn mening wekelijks te kunnen geven over belangwekkende en actuele onderwerpen die Nederland bezig houdt.

Het afgelopen jaar heb ik dan ook 52 kunstwerken verstuurd aan redacties van dag- en opiniebladen en aan alle volksvertegenwoordigers met als doel hen (de mediacratie) en het publiek te beïnvloeden zoals Pim Fortuyn dat als geen ander deed. Waarbij ik overigens mijn beste kunstwerken ook nog eens liet vertalen in het Engels voor Times, Newsweek en Economist en in het Duits voor Spiegel, Stern en Welt. Met als resultaat dat mijn kunstwerken tot op heden 92 keer gepubliceerd zijn, waarvoor ik de media en haar lezers bijzonder dankbaar ben.

Vooral nadat ik in een open brief de redacties, met alle risico’s van dien, informeerde dat ik mijn meningen wekelijks aan meerdere redacties t/m 6 mei 2003 zou toesturen. Ik schreef deze brief nadat mijn eerste kunstwerk in 2 en mijn tweede kunstwerk in 5 kranten was gepubliceerd. In de brief van 22 mei 2002 aan de verschillende redacties schreef ik ondermeer het volgende: “Na de dood van Pim Fortuyn heb ik besloten om wekelijks mijn opinie aan u en uw kollega’s te schrijven. Ik breng u dit offer als eerbetoon aan Pim Fortuyn daar ik hem als mens zeer bewonder. De serie meningen van mijn hand, zal op 6 mei 2003 ten einde lopen. In de tussentijd is uw redactie vrij om mijn meningen te ontginnen, zoals ik dat met die van u doe. Natuurlijk hoop ik dat u mijn stukken plaatst en dat u mij beoordeelt op de door mij nagestreefde kwaliteit in deze door een paar partijen gedomineerde uitgeversmarkt.”

De publicaties

Het succes van de eerste twee kunstwerken zette zich door en resulteerde in een gemiddelde van 1,77 publicaties per kunstwerk over de eerste 13 weken (kwartaal 1). In de volgende drie kwartalen, was het gemiddelde respectievelijk 1,38, 1,54 en tenslotte 2,46. De duidelijke neergang in het tweede kwartaal is vermoedelijk terug te voeren op een Van Loon-vermoeidheid bij de verschillende redacties. Al herstelde de redacties dit alweer enigszins in het derde kwartaal en werd het overal gemiddelde door het succes van het laatste kwartaal naar 1,8 publicaties per kunstwerk gebracht.

Per saldo heeft dit geresulteerd in een oplage van zo’n 16.000.000 drukwerken. Dit betekend dat, rekening houdend met een meelees-factor van zo’n 2,5, 40.000.000 mensen mijn kunstwerken onder ogen hebben gehad al zal lang niet iedereen mijn ingezonden kunstwerken ook daadwerkelijk hebben gelezen, maar een percentage van 2,5% lijkt me allerminst redelijk en dat betekent dat zo’n 1.000.000 mensen mijn kunstwerken hebben gelezen. Alleen al deze wetenschap maakt mij ontzettend gelukkig maar tegelijkertijd ook heel bedroefd omdat deze brief mijn laatste kunstwerk is en ik afscheid moet nemen van miljoenen lezers.

Andere kunstwerken

Maar het is goed zo, want ik zou niet graag door u herinnerd willen worden als een schrijver, ook al begrijp ik heel goed dat zij die mijn werk niet kennen het zullen oormerken als proza. Terwijl ik in het verleden minstens net zo belangrijke kunstwerken heb gemaakt.

Zo heb ik in 2000 bijvoorbeeld het kunstwerk “Kunst Verenigd Europa” gemaakt waarvoor ik 750 mensen uit 41 verschillende landen heb gevraagd om een kunstwerk te maken over het authentieke Europa van voor de invoering van de Euro, in 2001 heb ik tijdens Rotterdam Culturele Hoofdstad 2020: An art odyssey gemaakt door 100 verschillende Europese kunstwerken nateëigenen en ben ik in 2002 begonnen aan “The Dutch Dream” waarbij ik doormiddel van Van Loon Aandelen Parties (Tupperwareparty’s) in totaal 1.000 Aandelen van 1.000 euro elk verkoop om zo mijn toekomstige kunstwerken, waaronder de balletvoorstelling “VRIJ” te kunnen financieren.